Ο καλλιτέχνης και ο
κ. Δήμαρχος…
Δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν φίλοι με τον Δημήτρη Ποταμίτη,
αλλά είναι βέβαιο ότι είχαμε δημιουργήσει μια σχέση συνεργασίας σε σημαντικά
θέματα, τόσο από το κοινό επάγγελμα, όσο και
από την επαγγελματική συνύπαρξή μας στον ίδιο Δήμο. Βρισκόμασταν συχνά,
εξ αιτίας των κοινών προβλημάτων της δουλειάς μας, συμμετείχαμε σε κοινούς
επαγγελματικούς αγώνες, συναντιόμασταν
τυχαία τα βράδια στην ταβέρνα του Παπαγιάννη για φαί και παλεύαμε από
κοινού, ο καθένας με τον τρόπο του, για
την αντιμετώπιση του κοινού εχθρού, που δεν ήταν άλλος από το φτηνό εμπορικό
θέαμα, του οποίου υπήρξαμε και οι δύο φανατικοί εχθροί του. Ο Δημήτρης έφυγε
νωρίς από τη ζωή χωρίς να ολοκληρώσει το όνειρό του και βέβαια με τίποτα δεν θα
μπορούσε να διανοηθεί την τύχη που του
επεφύλασσε, όχι η μετά θάνατον αναγνώριση του πολιτιστικού αγώνα του, αλλά η
μεταθανάτια πορεία του φθαρτού σώματός του. Στη ΖΩ2 του Μαρτίου διάβασα με
πίκρα, ότι τα κόκαλά του βρίσκονται στα αζήτητα του νεκροταφείου!
Φαντάζομαι ότι πολλοί άνθρωποι τον γνώρισαν και τον
χειροκρότησαν και άλλοι τόσοι θα θαύμαζαν αυτό που είχε να προσφέρει και που το
πρόσφερε με όλο του το είναι, χωρίς να κρατάει πολλά για τον εαυτό του. Σίγουρα
δεν θα μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί ότι από όλους αυτούς θα ξεχνιόταν έτσι
σκληρά. Και ακόμα περισσότερο δεν θα φανταζόταν ότι εκείνοι που τον τιμούσαν
όσο ήταν στη ζωή, το κάνανε εντελώς υποκριτικά, έτσι για το θεαθήναι, μόνο και
μόνο για να ξεγελάσουν και να εισπράξουν προσωπικό χειροκρότημα, παρά για να
τιμήσουν τον καλλιτέχνη, το ταλέντο του και την πορεία του. Ήθελα από καιρό να
γράψω κάτι πάνω σ’ αυτό, αλλά έπεσαν οι προεκλογικές βδομάδες και δεν υπήρχε
χώρος και χρόνος να προσφερθεί για κοινωνικούς προβληματισμούς. Ήταν η φάση της
απόλυτης πολιτικοποίησης της ζωής μας, που φέτος, για κάποιον περίεργο λόγο,
άξιο ψυχανάλυσης και κοινωνικής μελέτης, κέρδισε όλη τη ζωτικότητα μεγάλου
μέρους σοβαρών και μωρών ανθρώπων. Παρακολουθούσα την προεκλογική περίοδο,
μάθαινα για τις ίντριγκες και τα
χτυπήματα κάτω από τη μέση, προκειμένου να υπερισχύσει ο προσωπικός εκλεκτός,
αηδίαζα με την ευκολία που τόσοι πολλοί άνθρωποι θεώρησαν τον εαυτό τους ικανό
να αναλάβει τις ευθύνες των προβλημάτων μιας πόλης – όταν μάλιστα γνωρίζω από
πρώτο χέρι την ανικανότητα μερικών – και άφησα να περάσει ο χρόνος ώσπου να
έρθει η ώρα να συνδέσω αυτά τα δύο γεγονότα: τα αζήτητα οστά του Δημήτρη και
την μανιακή προσπάθεια κάποιων να
κατακτήσουν θέσεις εξουσίας. Με αφορμή τον έξαλλο προεκλογικό αγώνα, σκέφτηκα ότι κάποιοι από αυτούς τους
υποψήφιους θα βρισκόντουσαν αύριο στη θέση της εξουσίας που κυνηγάνε και αυτή η
θέση θα τους έδινε το προνόμιο να αποδώσουν τιμές σε κάποιον επιφανή συμπολίτη
που θα γεννιότανε, θα βαφτιζότανε, θα παντρευότανε, ή θα έφευγε από τη ζωή.
Ο κ. Δήμαρχος κι ο
καλλιτέχνης…
Όπως έγινε με τον
Δημήτρη. Και όπως έγινε με τον πρώην δήμαρχο, τον κ. Γιάννη Καζάκο. Πώς
συνδέονται αυτοί οι δύο με όλα αυτά που έγραψα πιο πάνω; Απλώς, κάποτε ο κ.
Καζάκος έκανε κι αυτός αγώνα για να επικρατήσει και να μπορέσει να έχει τα προνόμια που
προσφέρουν αυτού του είδους οι επικρατήσεις και από την άλλη ο Δημήτρης είχε
την ατυχία να ζήσει σε μια εποχή που ένας κάποιος Καζάκος θα του απέδιδε τιμές
πάνω από το φέρετρό του. Ήταν τότε, στην κηδεία του Δημήτρη, που ο τότε
Δήμαρχος, σε μια από τις μεγαλοπρεπείς και μεγαλόστομες - δωρεάν είναι… -
χειρονομίες του, έβγαλε έναν επικήδειο στην εκκλησία, δηλώνοντας την συγκίνησή
του για τον ‘άδικο χαμό του μεγάλου ταλέντου, που χάθηκε δημιουργώντας ένα
δυσαναπλήρωτο κενό και μας άφησε πολιτιστικά φτωχότερους’ και για να δείξει αυτήν
του την λατρεία στον πολιτισμό και τους υπηρέτες του αποφάσισε να μετονομάσει
το Θέατρο Έρευνας του Δημήτρη, σε Θέατρο Δημήτρης Ποταμίτης. Κοιταχτήκαμε στα
μάτια οι παρευρισκόμενοι, για το θράσος της εξουσίας, γνωρίζοντας ότι όλ’ αυτά
γίνονται επειδή και οι δύο ανήκαν απλώς στην Νέα Δημοκρατία και τίποτα
περισσότερο, αλλά, μαθημένοι σε τέτοια πολιτικάντικα τερτίπια, το κατάπιαμε κι
αυτό όπως καταπίνουμε όλες τις υποκρισίες
που έχουμε κατά καιρούς βιώσει. Όταν λοιπόν έμαθα για τα αζήτητα οστά
του Δημήτρη, πήγε το μυαλό μου στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα των κρατούντων.
Επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά ο θεατρινισμός τους, που καταλήγει στον απόλυτο
εξευτελισμό, εξ αιτίας της αμετροέπειας
και της ασύδοτης χρησιμοποίησης των μέσων για την επίτευξη του σκοπού.
Παρακάλεσα μέσα μου να μην μου τύχει τέτοια ‘τιμή’. Και σκέφτηκα, πόσοι από
αυτούς που πριν λίγο καιρό εκλιπαρούσαν την ψήφο μας για την εκλογή τους ώστε
να μας σώσουν από την καταστροφή και να μας κάνουν καλύτερους, είναι πρόθυμοι
να ονομάσουν πλατείες, δρόμους, θέατρα αίθουσες
και πάρκα με το όνομα κάποιου που τα κόκαλά του θα μείνουν στα αζήτητα,
επειδή η ευαισθησία των ταγών διαρκεί ελάχιστα και εξαφανίζεται ολοκληρωτικά,
όταν πετύχουν τον στόχο τους. Τους μένει μόνο η πρόσκαιρη επιβράβευση κάποιων αφελών
πληρωμένων χειροκροτητών και η αιώνια περιφρόνηση όσων μπορούν ακόμα να
σκέφτονται. Ας καμαρώσουν τώρα. Υπάρχει ένα ολόκληρο θέατρο με την επωνυμία
‘Δημήτρης Ποταμίτης’, αλλά δεν υπάρχει ούτ’ ένα τόσο δα κουτάκι για να μπουν
μέσα τα κόκαλα του Δημήτρη. Οι ψηφοφόροι όμως θα μείνουν με τον θαυμασμό για
την απλοχεριά του Δημάρχου και την ευαισθησία του για τους καλλιτέχνες. Ο
στόχος επετεύχθη…
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΖΩ2, στις 28 Ιουνίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου