ΠΑΝΕ 84 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ...
Πιστεύοντας ακλόνητα στο μεγάλο εκπολιτιστικό
χαρακτήρα της Δραματικής και της Θεατρικής Τέχνης, θλιβόμεθα κατάκαρδα δια την
σημερινήν της κατάστασιν. Όλοι πρέπει να πάρομεν με ειλικρίνειαν την μερίδα μας
από τις ευθύνες! Και συγγραφείς και κριτικοί και ηθοποιοί και κοινόν.
Αν ερχόμαστε να διαπιστώσουμε και μείς δημοσία τη
θλιβερή κατάσταση, δεν το κάνομε για να προστεθούμε στους ανωφελείς κατηγόρους,
αλλά για να δώσομε το σύνθημα σε μια επανάσταση και μια προσπάθεια
αναδημιουργίας. Ανώτερη καλλιτεχνική και ηθική επιταγή μας επιβάλλει να μη
μείνομε με οποιοδήποτε τρόπο συντελεσταί και απαθείς θεαταί μιας πτώσεως που θα
είχε για το σύνολό μας δυσάρεστες συνέπειες. Πιστεύομε ότι ο προορισμός της
Θεατρικής Τέχνης είναι να μας ξεσκεπάσει με τους πλαστικούς πίνακές της την
αιώνια και μυστική ομορφιά που υπάρχει στη ζωή και στην πιο σκοτεινή δυστυχία
και στην πιο ανέλπιστη και άγρια περιπέτεια, σ’ αυτό ακόμα το ναυάγιο της
φτωχής μας ατομικής υπάρξεως – το θάνατο – και να μας χαρίσει τη γαλήνη του
πολιτισμού. Πιστεύομε στην Τέχνη των Τεχνών όπως σε μια θρησκεία της ομορφιάς
στην ανώτερη έκφρασή της που έχει την ακατάβλητη δύναμη να ανανεώνει αδιάκοπα
το συμβόλαιό της. Πιστεύομε ακόμη στην πλατειά της ανθρωπιστική επίδραση, που
τακτοποιεί τα πνεύματα και τις ψυχές βαθύτερα και αποτελεσματικότερα ίσως από
κάθε αλήθεια άλλης κατηγορίας, και με την πίστη αυτή κατεβαίνουμε στον αγώνα.
Μαρίκα Κοτοπούλη
Σπύρος Μελάς
Μήτσος Μυράτ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου