Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Αν υπάρχει κάποιος κίνδυνος που πρέπει να επισημάνουμε σήμερα, ημέρα του Θεάτρου, αυτός δεν είναι άλλος από την προσπάθεια που κάνει η κάθε λογής εξουσία εναντίον του θεάτρου.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο Άρχοντας τρέμει την ύπαρξη της θεατρικής τέχνης, επειδή το θέατρο γεννάει στον άνθρωπο ερωτήματα. Και το χτυπάει ανελέητα, όχι λιντσάροντας τους ηθοποιούς, ούτε λογοκρίνοντας τα θεατρικά έργα. Το χτυπάει με δραστικότερο τρόπο: καταστρέφει το κοινό του θεάτρου!

Οδηγώντας το με αληθινά επιστημονικές μεθόδους στα φαντασμαγορικά θεάματα της αποβλάκωσης και της υποκουλτούρας, εξαφανίζει ‘μαγικά’ κάθε προβληματισμό από τον εξαντλημένο πολίτη.

Εξυμνώντας τα κατασκευάσματα του δήθεν μεταμοντερνισμού, μπερδεύει σκόπιμα και απομακρύνει τον θεατή από κάθε κριτική διάθεση.

Πατρονάροντας παιδικές παραστάσεις που απευθύνονται σε καθυστερημένα παιδάκια, κατασκευάζει τους αυριανούς ηλίθιους θεατές, που θα γυρίσουν την πλάτη σε κάθε πνευματική έρευνα.

Δημιουργώντας γκλαμουράτες ‘εστίες’ τέχνης, μαντρώνει τους λαούς στα μέγαρά του, ώστε να διαβρώσει μέσα στην άνεση και τη χλιδή, την αισθητική τους.

Κλείνει ή αποδυναμώνει με διάφορες αφορμές και αιτίες τα μικρά θεατράκια, επειδή είναι εστίες αλλαγής και το ξέρει.

Έτσι καταδικάζει το αληθινό θέατρο στην χειρότερη ποινή: στην ανυπαρξία κοινού!

Αν υπάρχει ένας λόγος σήμερα για να γιορτάσουμε την ημέρα του θεάτρου, είναι για να θυμίσουμε στον άνθρωπο ότι χωρίς ζωντανό θέατρο θα ήταν ένα άβουλο πλάσμα, χωρίς σκέψη και ερωτήματα.

Αν κάτι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου σήμερα, είναι να κάτσουμε και να σκεφτούμε με ποιον τρόπο θα σώσουμε το κοινό από τους τοκογλύφους του πολιτισμού. Από τους βιαστές του πνεύματος. Από τους βασανιστές της ψυχής του. Από τους δουλέμπορους της τέχνης.

Αν πρέπει σήμερα να κάνουμε κάτι πραγματικά σημαντικό εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου, είναι να κοιτάξουμε γύρω μας και να ανακαλύψουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας.

Και να τους χτυπήσουμε με το μόνο όπλο που διαθέτουμε σαν έντιμοι καλλιτέχνες: την αληθινή τέχνη. Αυτήν που θέλει τον θεατή ένα αφυπνισμένο και σκεπτόμενο άτομο και τον ηθοποιό έναν ακούραστο υπηρέτη του συνόλου.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ