ΟΣΑ ΚΡΥΒΕΙ ΕΝΑ ΔΑΚΤΥΛΟ

          Είναι μόνιμοι υμνητές κάποιου. Πολιτικού, επιχειρηματία, καλλιτέχνη. Ενός ισχυρού μιας κατάστασης. Τον λιβανίζουν και τον αποθεώνουν σε κάθε του λέξη. Μεγαλοποιούν τις ικανότητές του κι ας μην ξεπερνούν τον μέσο όρο. Ωραιοποιούν ακόμα και τις ανθρώπινες ασχήμιες του, σε βαθμό που καμιά φορά τον δυσφημούν. Η αμετροέπεια είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους. Είναι προφανές, από εκεί σιτίζονται. Ισχυρίζονται ότι είναι δημοσιογράφοι. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από πληρωμένοι κοντυλοφόροι. Φερέφωνα. Γράφουν μόνο αυτό που τους συμφέρει. Και αυτό που τους συμφέρει είναι αυτό που τους διατηρεί στη θέση τους και τους αποφέρει χρήματα. Δημοσιογραφία είναι η ενημέρωση του λαού, χωρίς προσωπικές εμπάθειες. Να πληροφορηθεί ο αναγνώστης για τις θέσεις κάποιου ανεξάρτητα από το αν ο συντάκτης συμφωνεί ή όχι μαζί του. Ένας οξυδερκής αναγνώστης καταλαβαίνει εύκολα αν υπηρετείται το έντυπο  και πόσο βρίσκεται σε δύσκολη θέση αυτός που το έγραψε.  Αν βρίσκεται. Θέση μπορεί να παίρνει το έντυπο, αλλά τα έντυπα ξέρουμε ότι πληρώνονται για να υπηρετούν τα συμφέροντα κάποιων και, μέσω αυτών, τα δικά τους.

          Όλα τα συμφέροντα είναι οικονομικά. Υπάρχουν κι άλλα βέβαια, αλλά σχεδόν όλα απολήγουν τελικά στο χρήμα. Αν αυτός ο ‘δημοσιογράφος’ θέλει να μπει μέσα στο σύστημα, ευθυγραμμίζεται με τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη του έντυπου, γίνεται βασιλικότερος του βασιλέως κι έτσι και τη θέση του στο εκδοτικό συγκρότημα διατηρεί και την εύνοια του ευνοούμενου έχει, η οποία τις περισσότερες φορές μεταφράζεται σε χρήμα και συνήθως και σε κάποια θεσούλα μέσα στον οργανισμό που διευθύνει. Για να συμπληρωθεί το μεροκάματο όπως λέει. Θεμιτό ως ένα βαθμό. Από ένα σημείο και μετά γίνεται λίγδα.

          Η Μέθοδος: πρώτο βήμα. Προσπαθεί να έρθει σε αντιπαράθεση με κάποιον που είναι αντίθετος στις απόψεις του. Όσο πιο επώνυμος, τόσο το καλύτερο. Τροφοδοτεί αυτή την αντιπαράθεση γράφοντας ασυστόλως ανακρίβειες, διαστρεβλώνοντας εξοργιστικά και εν γνώσει του τις θέσεις του, ώστε να προκαλέσει την φυσιολογική αντίδρασή του και ν’ αρχίσει ένας χαρτοπόλεμος που κάνει καλό και στον συντάκτη και στη φυλλάδα που υπηρετεί, έντυπη ή ηλεκτρονική. Δεύτερο βήμα: συσπειρώνει όσους ευνοούνται από αυτόν που υμνεί. Δημιουργεί έτσι μια ‘κολεγιά’, μια συντροφιά ομοϊδεατών, το ίδιο εξαρτώμενων, που είναι πρόθυμοι να τον υπερασπιστούν αν κινδυνέψει και τότε τους κινητοποιεί με συλλογικές και ατομικές επιστολές, συνεντεύξεις, διαμαρτυρίες, εκπομπές, κουρντισμένοι όλοι σε μία νότα. Δημιουργεί και μία στήλη στο διαδίκτυο με τις απόψεις του κοινού του – καθρέφτης συνήθως της σοβαρότητάς του – και αισθάνεται σπουδαίος αφού τόσο πολλοί τον διαβάζουν – αργόσχολοι, μόνιμοι θαμώνες του υπολογιστή τους και  κατά κανόνα εραστές, κατά την άποψή τους, του ωραίου, του σωστού και του δίκαιου. Ύπουλα και καμουφλαρισμένα καλλιεργούν και αφήνουν να αναπτυχθεί ένας κακόβουλος ανταγωνισμός ανάμεσα στο κοινό που τους διαβάζει, που, αν παρακολουθήσεις έστω και λίγο τις ανταπαντήσεις τους, τρελαίνεσαι από το μέγεθος του μίσους που αισθάνονται οι άνθρωποι ο ένας για τον άλλο. Το ζητούμενο είναι να πεισθεί η μάζα και, μέσω αυτής, η εξουσία, ότι ο περί ου ο λόγος αφέντης είναι μοναδικός. Αμ, δε. Υποτιμούν το πόπολο. Για άλλα καίγεται. Απλώς δεν μπορεί να αντιδράσει επειδή δεν διαθέτει τα μέσα. Όλο κι όλο το θέμα αφορά μια χούφτα ευνοημένων. Όσο για την εξουσία… Βήμα τρίτο: αρχίζει η συλλογή υπογραφών από ‘άξιους του είδους’ για να επηρεαστεί αυτός που θα πάρει την τελική απόφαση. Σιγά που θα επηρεαστεί. Περισσότερο παχύδερμο αυτός από όλους, θα κάνει αυτό που τον συμφέρει, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια και τους ‘άξιους’ και τον υμνητή συντάκτη και ολόκληρο το κατασκεύασμα που καμιά φορά μπορεί να είναι και αξιόλογο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο πολιτικός δεν καταλαβαίνει από ‘ευαισθησίες’ των ‘άξιων’, έχει πάρει ‘γραμμή’ και ακολουθεί τον δρόμο που του χάραξαν, επειδή κι αυτός βρίσκεται εκεί που βρίσκεται για να εξυπηρετήσει κάποιους άλλους που τον πληρώνουν και τον διατηρούν στο αξίωμά του. Έτσι ανοίγει κι έτσι κλείνει ο κύκλος.

          Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις υπήρξε ένα ανακάτεμα που προήλθε από την αγωνία μερικών γραφιάδων για την τύχη κάποιων διευθυντών καλλιτεχνικών οργανισμών. Είναι ο τρόπος που το πλασάρανε. Φτηνός και εμφανής. Επειδή υπάρχουν και κάποιοι, όχι και λίγοι, μέσα στο σινάφι, που ξέρουν. Ας με συγχωρήσουν οι αντιφρονούντες, αλλά χάθηκε το μέτρο. Φοβάμαι πως έφυγε ανεπιστρεπτί.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ