ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ...

Ρώτησα τους μαθητές μου στα παιδικά εργαστήρια μας, ηλικίες από 11 μέχρι 14, τι θα θέλατε να λείπει από τη ζωή σας για να είναι καλύτερη και κάποιο κορίτσι με διέλυσε απαντώντας ‘η άγνοια’. Με χτύπησε στο ευαίσθητο σημείο. Να τι με καίει. Η άγνοια των ανθρώπων, η έλλειψη γνώσης για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, η παρερμηνεία των γεγονότων και των εννοιών. Αυτό που με οδήγησε στην πλήρη απομυθοποίηση, ή καλύτερα, στο μίσος για τη μυθοποίηση. Οι άνθρωποι θαυμάζουν κατασκευάσματα. Αυτοί που τα δημιουργούν το γνωρίζουν γι’ αυτό και τους τα δίνουν αφειδώς. Είτε με τη βιομηχανία της κατανάλωσης που τεχνηέντως αποκαλείται άνεση, είτε με τη βιομηχανία του θεάματος, που πονηρά μετονομάζεται πολιτισμός. Μια ζωή προσπάθησα να τοποθετήσω τον θεατή δίπλα μου και όχι απέναντί μου. Να τον κάνω να ‘συναισθανθεί’ το ίδιο με μένα, να βαδίσουμε πλάι-πλάι, ψάχνοντας και μαθαίνοντας. Να καταλάβει την ουσία της τέχνης μου, κι όχι το ψεύτικο λαμπερό περίβλημα με το οποίο τη ντύσανε για να τη μοσχοπουλήσουν. Επειδή θεωρώ την Τέχνη γενικώς μια ταπεινή δούλη που γεμίζει τα ποτήρια των συνδαιτυμόνων για να ευφρανθούν κι όχι για να μεθύσουν. Επειδή στενοχωριέμαι που οι άνθρωποι μεθάνε για να ξεχάσουν κι όχι από χαρά. Και πιστεύω ότι η χαρά της γνώσης είναι ανεπανάληπτη και αναντικατάστατη.