27 ΜΑΡΤΙΟΥ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ(ΠΟΙΟΥ;) ΘΕΑΤΡΟΥ

Αναρωτιέμαι τι να γιορτάσουμε σήμερα, που η μέρα είναι αφιερωμένη στο Θέατρο; Την ιδέα ή την πραγματικότητα; Την ιδέα τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο με ποιητικές καταθέσεις από διάφορους αναγνωρισμένους που έχουν λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης και μπορούν να στοχάζονται εκ του ασφαλούς. Την ιδέα την ξέρουμε, τη ζήσαμε, την υπηρετήσαμε, την κάναμε εικόνα και ευαγγέλιο και παλέψαμε γι’ αυτήν μιαν ολόκληρη ζωή. Και παλεύουμε ακόμη όσο μας το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας. Την πραγματικότητα, όμως, τη σημερινή θεατρική πραγματικότητα, που δεν την φανταζόμασταν ούτε στους εφιάλτες μας; Πώς να τη γιορτάσουμε αυτήν;  Τι να πρωτογιορτάσουμε, εμείς οι Έλληνες ηθοποιοί, σήμερα, 27 Μάρτη, Ημέρα του Θεάτρου; Την απουσία της θεατρικής παιδείας, συνδυασμένης με έναν, ελληνικής αποκλειστικότητας, κρατικό ζαμανφουτισμό γι’ αυτήν, με αποτέλεσμα τις εκατοντάδες δυστυχισμένες υπάρξεις που εκκολάπτονται μέσα σε εργαστήρια δημιουργίας ψευδαισθήσεων;  Ή να γιορτάσουμε το θέατρο των πονηρών επιχειρηματιών, που αυξάνονται και πληθύνονται, - πώς νομίζεις γέμισαν οι λεωφόροι με τεράστια πανό εκατοντάδων ‘’πολιτιστικών’’ προϊόντων - και που θησαυρίζουν προσφέροντας κοκαλάκια και ψίχουλα σε ματαιόδοξους ωρομίσθιους Ρωμαίους και Ιουλιέτες; Να γιορτάσουμε το νέο φρούτο, τις Βιοτεχνίες θεάτρου – που και αυτές αυξάνονται και πληθύνονται - με τις είκοσι και τις τριάντα παραγωγές(φτάσαμε τις εκατόν τόσες ‘αίθουσες’ και τις τρεις χιλιάδες πρεμιέρες) με τις περίεργες ανησυχίες; Να γιορτάσουμε τα Ιδρυματικά σουπερμάρκετ που διαθέτουν από ‘ρηξικέλευθες’ ντόπιες προτάσεις, μέχρι επαναστατικές εκφραστικές φόρμες, σαπουνομαλακίες μιας αποβλακωμένης Ευρώπης;(Θυμήθηκα τα Φαμπρικά παλλόμενα πέη και κάτι εγχώρια πισωκολλητά υψηλής αισθητικής για πολύ προχωρημένους…). Να γιορτάσουμε μήπως την υποτίμηση της Τέχνης μας από τον Τύπο, στον οποίο οι στήλες των θεαμάτων τείνουν να εξαφανιστούν, οι περισσότεροι καλλιτεχνικοί συντάκτες συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε άγνοια, βλακεία και ημιμάθεια, η θεατρική κριτική έχει προσαράξει στα πιο χαμηλά σκαλοπάτια της αποστολής της και μία, ανερυθρίαστα πληρωμένη τακτική του εκδότη, βαφτίζει μοναδικούς και μέγιστους όποιους κοινώς και κυνικώς ‘’τα ακουμπάνε’’;  Ή, τέλος, να γιορτάσουμε την αγωνιστικότητά μας ως κλάδου: αυτή την πολύχρονη ραστώνη μας, που διακόπτεται από το επαναστατικό κομμάτι του κλάδου μας, μόνον όταν θίγονται κάποια συμφέροντα μερικών ομοϊδεατών;

Κάθε τέτοια μέρα του χρόνου ξυπνάει μια διαμαρτυρία, που μερικοί συνάδελφοι την καταλαβαίνουν. Γιατί κάθε τέτοια μέρα γιορτάζουμε την ημέρα της Ιδέας του Θεάτρου, αλλά σπάνια μιλάμε για το πόσο απομακρυνόμαστε από αυτήν. Ξεχνάμε να φωνάξουμε την ανησυχία μας που σε λίγο θα πουλιέται το Θέατρο στις λαϊκές αγορές. Για το ότι εδώ στην Ελλάδα σε λίγο καιρό κάθε πολυκατοικία θα ‘χει την αίθουσά της και κάθε διαμέρισμα τον πρωταγωνιστή του, χωρίς να παίρνουμε το παραμικρό μέτρο για να προστατεύσουμε το ΘΕΑΤΡΟ.

Και όλα αυτά, στο όνομα της ‘’ανάγκης μας για έκφραση’’, τρομάρα μας!...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ