ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Τα αποτελέσματα μιας βλακώδους εμμονής

Οι κινητοποιήσεις των ηθοποιών του ΚΘΒΕ τον περασμένο μήνα έβγαλαν στην επιφάνεια, για μια ακόμη φορά, τα τεράστια προβλήματα που δημιουργούνται εξ αιτίας μιας στείρας αντίληψης ενός αρρωστημένου συνδικαλισμού, που ασκείται από  άτομα σκοτεινών βλέψεων και κυρίως προθέσεων(δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί ‘’επιφανείς’’ συνδικαλιστές κατέληξαν στα έδρανα του Κοινοβουλίου…). Είναι άτομα με το μικρότερο λεξιλόγιο, ξέρουν μόνο δύο λέξεις, εργαζόμενος και εργοδότης, όπου ο δεύτερος είναι εξ ορισμού εχθρός. Ο συνδικαλιστής, έχει καταλήξει να είναι ένα ‘’επάγγελμα’’, ιδιαίτερα προσοδοφόρο σε όποιον το ασκεί, αφού απολαμβάνει εργασιακά προνόμια που τα έχει μόνον αυτός, τόσο ως προς την εξασφάλιση της μονιμότητάς του, όσο και ως προς την εργασία που προσφέρει, αφού, με τη δικαιολογία ότι ασχολείται με τα προβλήματα των εργαζομένων, τα οποία προηγούνται οποιωνδήποτε άλλων προβλημάτων του οργανισμού στον οποίον ανήκει, διαθέτει, νομίμως δε!, ελάχιστο χρόνο για να εργαστεί. Ακόμα, και το κυριότερο, χαίρει της ιδιαίτερης εκτίμησης του Κόμματος στο οποίο ανήκει, το οποίο, με τη σειρά του, μέσω του συνδικαλιστή, ελέγχει και προπαγανδίζει τις απόψεις του, δημιουργώντας προβλήματα στην Κυβέρνηση, αν είναι αντικυβερνητικό ή εκθειάζοντας τα έργα της, αν είναι φιλοκυβερνητικό.  Τόσο αντικειμενικά…

Έτσι, για να περιοριστούμε στον τομέα που με αφορά, εξεγείρεται κανείς από τα προνόμια που απολαμβάνουν οι συνδικαλιστές των Κρατικών Θεατρικών Σκηνών – και αξίζει τον κόπο να ρίξει κανείς μια ματιά στις συλλογικές συμβάσεις για να δει ποια δικαιώματα έχουν κατοχυρώσει για να ασκούν το συνδικαλιστικό τους έργο, όπου ταυτόχρονα θα διαπιστώσει ποιος δουλεύει στον Οργανισμό και ποιος δουλεύει τον Οργανισμό. Για τον συνδικαλιστή ένα όπλο μόνο θεωρεί ότι διαθέτει για να κερδίσει τον αγώνα του: να σταματήσει τη λειτουργία της επιχείρησης με απεργίες, στάσεις εργασίας κλπ. Όποια κι αν είναι η επιχείρηση, όποιος κι αν είναι ο εργοδότης. Εφόσον είναι εργοδότης πρέπει να χτυπηθεί εδώ και τώρα. Ο λόγος θα βρεθεί…

Δεν ξέρω αν πρέπει να δείξει κανείς κατανόηση στο ότι κάποιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τις διαφορές, ανάμεσα στους αρτοποιούς και τους αγρότες, στους καθηγητές και τους γιατρούς, στους υπαλλήλους της ΔΕΗ και τους ναυτικούς. Είπαμε υπάρχει μόνο το δίπολο εργαζόμενος-εργοδότης. Στην περίπτωση των Θεάτρων μιλάμε βέβαια για τεχνικό ή διοικητικό προσωπικό, που κατά κανόνα δεν έχει τις ιδιαίτερες πνευματικές ανησυχίες των καλλιτεχνών, ίσως να μην αντιλαμβάνεται και τι σημαίνει πολιτιστικό προϊόν και το μόνο που το απασχολεί είναι η ανανέωση της σύμβασής του, όταν είναι ορισμένου χρόνου, τα διάφορα έκτακτα επιδόματα που μπορεί να διεκδικήσει, οι άδειές του και γενικά πώς θα πετύχει να δουλεύει λιγότερο και να αμείβεται περισσότερο. Συμβαίνει όμως, μέσα σε μια σύγχρονη γενική ισοπέδωση, να χρησιμοποιούν ίδιους τρόπους αγώνα και εργαζόμενοι που θα απαιτούσε κανείς να βλέπουν με λιγότερο υλιστικές μεθόδους αγώνα τα πράγματα. Ο υπάλληλος της ΔΕΗ κόβει το ρεύμα, της ΕΥΔΑΠ κλείνει τις κάνουλες του νερού, του ΟΑΣΑ αποσύρει τα λεωφορεία και του Δήμου σταματάει να μαζεύει τα σκουπίδια. Δεν ενδιαφέρονται για τις κοινωνικές επιπτώσεις, ακόμα κι αν πρόκειται για θανάτους που θα συμβούν σε αρρώστους που υποστηρίζονται από ηλεκτρικά μηχανήματα, από επιδημίες που θα προκληθούν από τη συσσώρευση των σκουπιδιών ή από την αδυναμία κάποιων να πάνε στη δουλειά τους. Σημασία έχει να πιεστεί ο εργοδότης, που στις περιπτώσεις που ανέφερα πιο πάνω είναι το Δημόσιο και μόνο, δηλαδή η εκάστοτε κρατούσα κατάσταση και ακόμη να βοηθηθεί η παράταξη που με βάζει να κάνω απεργία ώστε να εκτελέσει τα αντιπολιτευτικά της καθήκοντα! Γύρευε…

Ο ηθοποιός, περισσότερο από συνήθεια, θεωρείται πνευματικός άνθρωπος και εκεί τα πράγματα περιμένεις να είναι διαφορετικά. Το να κλείσει ένα θέατρο, κάποιοι μπορούν να το θεωρήσουν σαν ‘’το μαγαζί’’ που δεν θα δουλέψει σήμερα και θ’ αναγκαστεί ‘’το αφεντικό’’ να ικανοποιήσει το αίτημα. Όμως για έναν ηθοποιό το Θέατρο δεν μπορεί να είναι ‘’μαγαζί’’ και το ‘’αφεντικό’’, που δεν είναι άλλο από το ίδιο το Κράτος, αυτές οι δύο έννοιες θα έπρεπε να έχουν διαφορετική βαρύτητα μέσα του απ’ ό,τι στους ξυλουργούς ενός θεάτρου. Αλλιώς τι διάολο πνευματικός άνθρωπος είναι;

Αλλά και ο ηθοποιός άγεται(;) και φέρεται(;) από τους συνδικαλιστές του, από το Σωματείο του δηλαδή, που συνήθως κάνει στην ουσία μόνο αντικυβερνητική πολιτική και τίποτα ουσιαστικό που θα έφερνε κάποιες σημαντικές αλλαγές στον κλάδο, δεδομένου ότι ακόμα κι αν επιτευχθεί κάτι καλό, αυτό θα αφορά τους 250 ηθοποιούς που εργάζονται στις κρατικές σκηνές, (που κατά μέσον όρο αμείβονται από 1000-1600 ευρώ, έχουν μια σύμβαση πέντε ή οκτώ μηνών με 25 ένσημα το μήνα και άλλα πολλά) αλλά τίποτα δεν θ’ αλλάξει για τους υπόλοιπους 1000-2000 ηθοποιούς που κατά αραιά διαστήματα εργάζονται σε ιδιώτες παραγωγούς, εκεί όπου ο μισθός είναι ανάλογος με τον ρόλο, εκεί που δεν υπάρχει καμιά σύμβαση, εκεί που ο εργαζόμενος είναι ένας κοινός ωρομίσθιος με 3,52 ευρώ την ώρα και  το ένσημο του ένα την ημέρα, μόνο για τις ημέρες εργασίας. Για κάθε λοιπόν απεργία ή στάση εργασίας στα Κρατικά Θέατρα, επ’ ουδενί δεν επιτρέπεται να λέμε ‘’ο κλάδος’’ ή τα προβλήματά του. Κάτι άλλο υπερασπιζόμαστε, κάποιους άλλους βοηθάμε ή θέλουμε να κτυπήσουμε και κάπου αλλού στοχεύουμε. Και με τι όπλο να επιτεθούμε; Με το να κλείσουμε τις σκηνές!

Ποιος έχει την ειλικρίνεια να μας πει σε τι αποσκοπούν οι απεργίες στο ΚΘΒΕ, το οποίο περνώντας από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, κατάφερε να πληρώνει στην ώρα του, να μην έχει χρέη και να είναι ένα θέατρο σε πλήρη δημιουργία, με ακατάπαυστη λειτουργία; Ποιος έχει την ειλικρίνεια να μας πει τι είναι αυτό που απαιτούσαν οι υπάλληλοι του Εθνικού, απειλώντας με απεργίες; – και αυτοί! Οι διευθύνοντες δεν μπορούν να μας πουν, γιατί όντας δέσμιοι των ορέξεων των εργαζομένων πρέπει να λειτουργούν διπλωματικά για να μην εξωθούν τα πράγματα. Η Πολιτεία, αν επέμβει θα δεχτεί πυρ ομαδόν από μια ηλίθια αντιπολίτευση που πρέπει να λέει όχι σε όλα. Το Κοινό;

Εκεί είναι το θέμα. Το μόνο όπλο που έχει είναι να σου γυρίσει την πλάτη και να μην ξαναπατήσει. Και ναι μεν στην Αθήνα μπορεί να θεατριστεί κάπου αλλού, αλλά στη Θεσσαλονίκη δεν έχει πολλές επιλογές και το μόνο που του μένει είναι να κλειστεί σπίτι του, στη θαλπωρή της τηλεόρασής του, απολαμβάνοντας την αποβλάκωση που του προσφέρει, να πεταχτεί μέχρι τα Σκόπια για κανένα Καζίνο ή να το ρίξει στις μπιρίμπες, πάντως να αποξενωθεί από το Θέατρο και ό,τι αυτό μπορεί να του χαρίσει. Το χειρότερο όμως, φίλε καλλιτέχνη, είναι να σε απαξιώσει σαν επαγγελματία. Να σε καταχωρήσει στα τεφτέρια του απαξιωτικά, να πάψει να σε θεωρεί κάτι σημαντικό, να σε εξομοιώσει με τον κάθε εργαζόμενο, αφού εσύ είσαι εκείνος που του είπες ότι είσαι ίσος κι όμοιος με κάθε επαγγελματία. Κατανοητό; Αν ναι, συνέλθετε και τοποθετήστε το επάγγελμα εκεί που του αρμόζει κι όχι στην ευτέλεια που το ρίχνουν οι συνδικάλες! Αν όχι, ετοιμάσου να ζήσεις μέσα στη δική σου πνευματική μιζέρια. Γιατί το Κοινό θα βρει τρόπους να αντιδράσει, εσύ θα αισθάνεσαι ότι δεν είσαι τίποτα, παρά έρμαιο των κομματικών συναλλαγών, ό,τι πιο ποταπό για κάποιον που ισχυρίζεται ότι διαφέρει από τους άλλους, ότι δουλεύει με το Πνεύμα!... Γιατί το παιχνίδι με τη φωτιά μπορεί να φαντάζει στην αρχή εντυπωσιακό και ριψοκίνδυνο, αλλά είναι βέβαιο ότι η φωτιά θα νικήσει. Και θα γίνεις κάρβουνο. Αγαπητέ καλλιτέχνη, υψιπετή και αλαζόνα. Επηρμένε και ανόητε!

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ