ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;
ξύπνησε πάλι μέσα σας το τέρας της φασιστικής σας λεβεντιάς. Αιώνες ψάχνει συνεχώς δικαιολογίες για να ορθώσει το κορμί του και να απαιτήσει την κατάργησή μου. Δεν εκπλήσσομαι. Αιώνες με κυνηγάτε. Δεν πέρασε εποχή που να μην υπήρξατε ενοχλημένοι από την παρουσία μου. Με θεωρούσατε πάντοτε κάτι παρακατιανό και ενοχλητικό. Εσείς οι μορφωμένοι ΠΕ, εμένα τον αμόρφωτο ΔΕ.
Γιατί άραγε;
Δεν διστάσατε να με αφορίσετε. Με δείρατε, με προπηλακίσατε, με βασανίσατε, με εξορίσατε, με φυλακίσατε, αρνηθήκατε ακόμα και να με θάψετε. Με αποκλείσατε, όπως και τις ιερόδουλες, από τη θεία σας μετάληψη. Ήμουνα η διαρκής ενόχλησή σας. Ένα μίασμα.
Γιατί άραγε;
Θα θέλατε πολύ να απαγορέψετε την ύπαρξή μου. Να διαγραφεί από τον χάρτη ακόμα και η αναφορά του βδελυρού επαγγέλματός μου. Τι να ήταν αυτό που σας ενοχλούσε στην παρουσία μου; Τολμήσατε ποτέ να το παραδεχτείτε; Αιώνες σας ρωτάω τι σας έφταιξα και δεν απαντάτε. Δεν τολμάτε να απαντήσετε. Κλασική στάση. Βολεύεστε μόνο να με ονομάζετε πλάσμα του διαβόλου.
Γιατί άραγε;
Ποιος διάβολος άραγε μπήκε μέσα μου και τα βάζω μαζί σας; Μήπως επειδή έχω το θάρρος να καταγγέλλω τις βρωμιές και την ανηθικότητά σας; Μήπως επειδή τολμάω να πω αυτό που από φόβο ένας απλός πολίτης δεν τολμάει να ψελλίσει; Μήπως επειδή αυτό που κάνω έχει αρχή, μέση και τέλος ενώ η φαυλότητα σας δεν έχει τελειωμό; Μήπως επειδή πρωτοεμφανίστηκα μέσα σε θρησκευτικές τελετές και φοβάστε μη σας κλέψω το ποίμνιο; Γιατί, αιώνες τώρα, ασχολείστε τόσο πολύ μαζί μου; Τι σας φοβίζει στο πρόσωπό μου και κάθε τόσο θέλετε να με υποβαθμίσετε; Κι αυτή σας η αντίφαση; Τι βίτσιο είναι αυτό που σας δέρνει, από τη μια να με λοιδορείτε και από την άλλη να μου ζητάτε πρώτη σειρά στην πλατεία για να με απολαύσετε; Να καμαρώνετε στους καλεσμένους σας ότι σήμερα είμαι – κι εγώ - μαζί σας, να κορδώνεστε λέγοντας ότι είσαστε φίλοι μου, να φωτογραφίζεστε πανευτυχείς δίπλα μου, να με χειροκροτάτε ενθουσιασμένοι. Εσείς οι απόφοιτοι Πανεπιστημίου και Κολλεγίων, εσείς οι μορφωμένοι ΠΕ, εσείς οι κατέχοντες τίτλους και αξιώματα, εσείς οι διπλωματούχοι της υποκρισίας, τι ζητάτε από έναν υπηρέτη της υποκριτικής;
Προσπαθώ να βρω την εξήγηση στην πρώτη από τις διατάξεις που είχατε υπόψη πριν με καρατομήσετε για πολλοστή φορά. Σ’ εκείνον τον Νόμο 4830/21 που συμπεριλάβατε στο ΠΔ για την ‘’ευζωία των ζώων συντροφιάς’’. Ξέρω πώς παρεισφρέουν αυτά τα άσχετα μέσα σε ένα ΠΔ. Αλλά τι τραγική σύμπτωση. Χτυπήσατε φλέβα. Γιατί αυτό ακριβώς είμαι. Ένα ‘’ζώο συντροφιάς’’. Όχι και τόσο πιστό για σας, αλλά πάντως ‘’συντροφιάς’’. Και δεν μπορείτε να κάνετε χωρίς εμένα, γιατί όσο κι αν έχω στοιχειώσει τις, ανά τους αιώνες, βαρβαρότητές σας, στο βάθος ξέρετε ότι σε μένα θα βρείτε λίγη αλήθεια και ανθρωπιά, λίγο κουράγιο και ελπίδα, λίγη κατανόηση. Η λατρεία σας μπερδεύεται με το μίσος σας για μένα. Το γιατί είναι απλό: δεν μπορείτε να κάνετε αυτό που κάνω. Όσο κι αν προσπαθήσετε εγώ θα ασκώ την Τέχνη μου κι εσείς, καθισμένοι σε μια καρέκλα, που πατήσατε επί πτωμάτων για να την αποκτήσετε, θα μένετε αγκαλιά με το κορνιζαρισμένο ΠΕ σας, για να σας θυμίζει ότι είστε πιο μορφωμένοι από μένα, θλιβεροί χαρτογιακάδες χωρίς αύριο, χωρίς φαντασία, χωρίς χαρά. Θα με βρίσκετε πάντοτε μπροστά σας. Απέναντί σας. Με πολλή κατανόηση, αλλά απέναντί σας. Δεν θα σας αφήσω να σταθείτε σε χλωρό κλαρί. Σας περιμένω πάνω στη σκηνή μου. Τώρα, καλή χρονιά.
