Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Αν υπάρχει κάποιος κίνδυνος που πρέπει να επισημάνουμε σήμερα, ημέρα του Θεάτρου, αυτός δεν είναι άλλος από την προσπάθεια που κάνει η κάθε λογής εξουσία εναντίον του θεάτρου.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο Άρχοντας τρέμει την ύπαρξη της θεατρικής τέχνης, επειδή το θέατρο γεννάει στον άνθρωπο ερωτήματα. Και το χτυπάει ανελέητα, όχι λιντσάροντας τους ηθοποιούς, ούτε λογοκρίνοντας τα θεατρικά έργα. Το χτυπάει με δραστικότερο τρόπο: καταστρέφει το κοινό του θεάτρου!

Οδηγώντας το με αληθινά επιστημονικές μεθόδους στα φαντασμαγορικά θεάματα της αποβλάκωσης και της υποκουλτούρας, εξαφανίζει ‘μαγικά’ κάθε προβληματισμό από τον εξαντλημένο πολίτη.

Εξυμνώντας τα κατασκευάσματα του δήθεν μεταμοντερνισμού, μπερδεύει σκόπιμα και απομακρύνει τον θεατή από κάθε κριτική διάθεση.

Πατρονάροντας παιδικές παραστάσεις που απευθύνονται σε καθυστερημένα παιδάκια, κατασκευάζει τους αυριανούς ηλίθιους θεατές, που θα γυρίσουν την πλάτη σε κάθε πνευματική έρευνα.

Δημιουργώντας γκλαμουράτες ‘εστίες’ τέχνης, μαντρώνει τους λαούς στα μέγαρά του, ώστε να διαβρώσει μέσα στην άνεση και τη χλιδή, την αισθητική τους.

Κλείνει ή αποδυναμώνει με διάφορες αφορμές και αιτίες τα μικρά θεατράκια, επειδή είναι εστίες αλλαγής και το ξέρει.

Έτσι καταδικάζει το αληθινό θέατρο στην χειρότερη ποινή: στην ανυπαρξία κοινού!

Αν υπάρχει ένας λόγος σήμερα για να γιορτάσουμε την ημέρα του θεάτρου, είναι για να θυμίσουμε στον άνθρωπο ότι χωρίς ζωντανό θέατρο θα ήταν ένα άβουλο πλάσμα, χωρίς σκέψη και ερωτήματα.

Αν κάτι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου σήμερα, είναι να κάτσουμε και να σκεφτούμε με ποιον τρόπο θα σώσουμε το κοινό από τους τοκογλύφους του πολιτισμού. Από τους βιαστές του πνεύματος. Από τους βασανιστές της ψυχής του. Από τους δουλέμπορους της τέχνης.

Αν πρέπει σήμερα να κάνουμε κάτι πραγματικά σημαντικό εμείς οι άνθρωποι του θεάτρου, είναι να κοιτάξουμε γύρω μας και να ανακαλύψουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας.

Και να τους χτυπήσουμε με το μόνο όπλο που διαθέτουμε σαν έντιμοι καλλιτέχνες: την αληθινή τέχνη. Αυτήν που θέλει τον θεατή ένα αφυπνισμένο και σκεπτόμενο άτομο και τον ηθοποιό έναν ακούραστο υπηρέτη του συνόλου.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Γέλα, πουλί μου, γέλα…

Τους έχετε προσέξει; Πάντα, λίγο πριν πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις, λίγο πριν μας σπρώξουν στον καινούργιο τάφο που σκάψανε, λίγο πριν ανακοινώσουν το ποσόν της επόμενης ληστείας τους;

Κάθονται σκασμένοι στα γέλια και χαριεντίζονται.

Αναρωτηθήκανε άραγε ποτέ τι μπορεί να σκέφτεται ο θυμωμένος απλός πολίτης όταν τους βλέπει κουστουμαρισμένους και γραβατωμένους, σκασμένους στα γέλια, να κάθονται γύρω από ένα τραπέζι, έτοιμοι ν’ αρχίσουν τη συζήτηση για το πώς θα περάσουν τη θηλιά στο επόμενο θύμα τους;

Αναρωτηθήκανε τι αισθήματα μπορεί να τρέφει γι’ αυτούς εκείνη τη στιγμή ο πεινασμένος, ο ξεγελασμένος, ο εξαθλιωμένος, ο ξεζουμισμένος άνθρωπος;

Ο Έλληνας, ο Κύπριος, ο Ισπανός, ο Πορτογάλος, ο Ιταλός, ο Αφγανός, ο Ιρακινός;

Έστω και για επικοινωνιακούς λόγους, όπως ονομάζουν την ξεδιαντροπιά τους, δεν θα έπρεπε να κρατάνε τα προσχήματα, μόνο και μόνο για να μην αγριέψει το λιοντάρι και ξεχυθεί στους δρόμους;

Όχι, δεν νιώθουν ούτε φόβο, ούτε ντροπή.

Γελάνε. Δυνατά. Ξεδιάντροπα. Ηχηρά.

Πιστεύουν ότι θα τους προστατέψουν τα καλογυμνασμένα μούσκουλα που τους φυλάνε.

Πιστεύουν ότι οι πραιτωριανοί δεν θα τους προδώσουν ποτέ.

Δεν ξέρουν ότι ακόμη κι αυτοί, όσο κι αν τους έχουν ταΐσει και ποτίσει, όσο κι αν τους έχουν χώσει μέσα σε ουσίες και καπνούς, θα τρέξουν σαν κυνηγημένοι να γλυτώσουν;

Δεν διαβάσανε ιστορία ποτέ τους;

Πιστεύουν ότι ΔΕΝ επαναλαμβάνεται;

Επαναλαμβάνεται, ασήμαντα μου ανθρωπάρια, επαναλαμβάνεται. Και πάντοτε με χειρότερο τρόπο.

Το ότι ο λαός κλείστηκε στο σπιτάκι του, δεν σημαίνει ότι θα μείνει αιώνια εκεί. Μπορεί και ν’ ακονίζει το μαχαίρι του.

Μπορεί και να περιμένει.

Το ότι τρόμαξε και μαζεύτηκε μέσα στο καβούκι του, δεν σημαίνει πάντοτε και αποδοχή.

Μπορεί και να σκέφτεται τον τρόπο.

Μην ξεχνάμε: έμεινε μόνος, προδομένος. Κι αυτό τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο.

Δεν μπορεί. Θα βγει στους δρόμους, θα ξεχυθεί στις πλατείες, θα γεμίσει τα στενά. Θα πάρει σβάρνα ότι βρει μπροστά του, επί δικαίων και αδίκων, δυστυχώς, έτσι γίνεται πάντα, αλλά θα είναι δικαιωμένος μέσα του, γιατί ζητάει τη λευτεριά του.

Έρχονται από πίσω, από τα βάθη της ιστορίας και της μνήμης, πολύ πιο θυμωμένοι, πολύ πιο εξαγριωμένοι. Έτοιμοι να σας παγώσουν το γέλιο στο αδηφάγο στόμα σας.

Χαμογελάστε, λοιπόν, όσο έχετε απ’ έξω τους αιμοδιψείς σιδερόφρακτους.

Χαμογελάστε όσο διαθέτετε ακόμη πληρωμένους κοντυλοφόρους να εξυμνήσουν το προκλητικό σας χαμόγελο.

Χαμογελάστε όσο υπάρχουν ακόμη τα άθλια κανάλια σας να χρωματίζουν τη λύσσα σας και να μουτζουρώνουν την ομορφιά μας.

Εμείς σκεφτόμαστε ακόμη. Ονειρευόμαστε ακόμη. Σχεδιάζουμε ακόμη. Κρατάμε σημειώσεις και γράφουμε ποιήματα και μυθιστορήματα. Κάνουμε ταινίες, ανεβάζουμε θεατρικά έργα, γράφουμε βιβλία, κάνουμε σκίτσα, φτιάχνουμε ανέκδοτα για να γλυκαίνουμε την πίκρα μας, αντιστεκόμαστε στην πρόσκαιρη αδυναμία μας. Υπάρχουμε.

Υπάρχουμε, ρε!

Έστω και πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι και κουρελήδες, υπάρχουμε!

Υπάρχουμε, γαμώ το!

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ